ละอกุศล เจริญกุศล

เราทุกคนสั่งสมความเห็นผิดกันมายาวนาน ในทุกๆเรื่องไม่ว่าจะความเป็นเรา การเอาตัวรอดโดยถึงขั้นต้องเบียดเบียนผู้อื่น การเห็นว่าสิ่งเป็นทุกข์เป็นสุข สิ่งที่เปลี่ยนแปลงเป็นอนิจจังแต่เรากลับพยายามจะฝืนกฎให้ได้ทำให้มันเป็น นิจจังเป็นอมตะ นี่คือเหตุที่ทำให้มนุษย์และสัตว์ทุกข์ไม่มีที่สิ้นสุด ยอมรับเถอะว่าสัจจธรรมความจริงคือ ธรรมชาติซึ่งแปรเปลี่ยนไปตามเหตุตามปัจจัย เราทำเหตุใหม่ได้แต่ผลนั้นก็มาจากเหตุปัจจัยที่หลากหลายไม่ได้เปลี่ยนได้ดัง ใจพราะเหตุปัจจัยใหม่ที่เราทำเพียงอย่างเดียว คนเราทำให้ดีที่สุดในแต่ละขณะ เป้าหมายมีแต่อย่ายึดว่ามันต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ เพราะนั่นเป็นทุกข์กลับมาอยู่ที่วิถี อย่าแปะไว้ที่เป้าหมาย ไม่งั้นทุกข์ฟรีนะ เมื่อทุกข์ฟรีก็นรกฟรี เมื่อสั่งสมความเห็นผิดมาเราจึงคิดผิด พูดผิด ทำผิดมาตลอด สิ่งนี้สั่งสมผังแน่นมานานต้องละออกสร้างนิสัยของจิตใหม่ให้มาทางกุศลแทนและ ไม่ทำอกุศลทั้งทางกาย ทางวาจาและทางใจ เมื่อเกิดอกุศลในใจให้ละเสีย เบื้องแรกจะวิธีใดๆก็เอาเถอะแล้วรู้ลมสลับไว้เรื่อยๆ พอสมาธิดีแล้วลมเป็นที่พึ่งได้แล้วก็จะง่ายขึ้นสบายขึ้น อย่าทิ้งนะลมหายใจเป็นที่พึ่งเป็น เพื่อนที่ดีที่พระพุทธเจ้าก็ทรงแนะนำมากที่สุด แต่แม้ที่พึ่งที่ว่าดีก็เกิดๆดับๆ พึ่งก็พึ่งได่ชั่วคราว สามี เพื่อน แฟน ที่ทำงาน ลูกก็ยิ่งชั่วคราวยิ่งกว่านะ ชนาดลมหายใจอยู่กับกายนี้แท้ยังควบคุมบังคับบัญชาให้อยู่ตลอดไปไม่ได้ แล้วประสาอะไรจะไปบังคับโลกนี้ที่แปรเปลี่ยนตามปัจจัยให้เป็นไปดั่งใจ เราทำเหตุที่ดีอย่างเต็มที่ไม่ย่อท้อได้ ที่พึ่งถาวรมีอยู่ เบื้องแรก ไตรสรณคมณ์ เบื้องต่อมา เข้าถึงอริยสัจ๔โดยเดินตามมรรค เมื่อเข้าถึงความเป็นโสดาบัน เบื้องสุดคือเข้าถึงปัญญาวิมุตติ เจโตวิมุตตืสุดทางที่พระอรหันต์ ทำเหตุไปเรื่องเมื่อถึงก็ถึงเองศีลต้องบริสุทธิไม่ว่าขั้นไหนๆอย่าหลงทางนะ