พุทธชยันตี ๒๖๐๐ ปีแห่งปัญญาการตรัสรู้

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า พระองค์นั้น ; อะระหะโต ซึ่งเป็นผู้ไกลจากกิเลส ; สัมมาสัมพุทธัสสะ ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง บทสวดบทนี้สวดกันมาตั้งแต่เด็กๆ ซึ่งเป็นบทแสดงความเคารพนอบน้อมและพรรณาถึงความจริงที่เรามองข้ามไป เราทราบกันมาว่าพระองค์ตรัสรู้ อริยสัจ๔ คือ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค และที่สำคัญมากๆเลยนั่นก็คือมรรคมีองค์๘ ที่เป็นหนทางแห่งการพ้นทุกข์ ถ้าไม่ม ีมรรค จะไม่มีวันรู้แจ้งอริยสัจได้เลย ตั้งแต่ปัญจวัคคีย์เรื่อยมาจนถึงวันนี้ พระอรหันต์ทั้งหมด รวมถึงอริยบุคคลที่กำลังเดินทางศึกษาอยู่ ล้วนอาศัยมรรคเป็นหนทางเดินเป็นหนทางการปฏิบัติเพื่อให้รู้แจ้งอริยสัจสู่ ความหลุดพ้นทั้งสิ้น นี่จึงเป็นที่มาของชื่อว่า "มัคคานุคา ผู้เดินตามมรรค" ไม่เดินตามมรรคจะไม่รู้อริยสัจ รู้อริยสัจโดยไม่เดินตามมรรคไม่มี นี่คือความจริง ในธัมมจักรกัปวัตตนสูตร ปฐมเทศนานั่นชัดเจน แล้ววันที่พระพุทธองค์ตรัสรู้แจ้งขึ้นมาวันนั้นยังไม่มีมรรคมาก่อนนะ นี่ล่ะคือความยิ่งใหญ่ที่ยากนักที่จะมีมหาบุรุษผู้ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง เพียงการปฏิบัติตามมรรคที่มีพระองค์นำมาบอกสอนก็ยากสุดใจอยู่แล้ว แต่ในวันเพ็ญ ๑๕ค่ำ เดือน๖ เมื่อ ๒๖๐๐ ปีที่แล้วในตอนยาม ๑ และยาม ๒ ก่อนการตรัสรู้ยังไม่มีมรรคเลย พระองค์ตร้สรู้ได้อย่างไร หากจะว่าโชคดีก็ต้องบอกว่าพวกเราโชคดีมหาศาล ที่มีพระพุทธเจ้าตรัสรู้ขึ้นมาในวันนั้นจึงทำให้ยังคงมีมรรคให้พวกเราออกจากทุกข์ในวันนี้ "ขอกราบแทบพระบาทของพระบรมศาสดา ในพระปัญญาธิคุณ พระบริสุทธิคุณ พระมหากรุณาธิคุณ ที่โปรดสัตว์โลกจนยังคงมีหนทางแห่งการพ้นทุกข์มาจนถึงวันนี้ พวกเราทุกคนจะช่วยกันคนละไม้คนละมืออย่างเต็มกำลังเพื่อให้พระพุทธศาสนาที่ พระองค์ทรงทำใว้จนรุ่งเรืองมา ให้สืบเนื่องต่อไปเท่าที่พวกข้าพระองค์จะทำได้อย่างสุดกำลัง"